Dag 8, 9 en 10 Excursies, veel reizen en heel veel lachen.

(Geschreven door René Oerlemans)

Beste lezers: Inmiddels zijn we weer thuis en kunnen terug kijken op een geweldige reis. Het is veel meer dan zo maar een concertreis geworden. Met fantastische groep jonge getalenteerde mensen die er samen iets heel bijzonders van hebben gemaakt. Een herinnering voor het leven !

We willen u allen bedanken voor de leuke reacties, adviezen en tips. Geweldig !!

Blijft u ons volgen? www.euregiojeugdorkest.com

Dag 7: Shanghai ontdekken en heel veel cultuur opsnuiven

(Geschreven door René Oerlemans, orkestleden hadden wel wat anders te doen)

Na een zeer succesvolle concerttournee van 5 drukbezochte concerten met lovende kritieken in de plaatselijke kranten en alle complimenten, staande ovaties mochten we eindelijk eens lekker uitslapen. Zo'n tienduizend Chinezen waren er getuige van hoe goed het EJO wel is en zijn nu fan van EJO!! We komen zelfs al op de Chinese TV: klik boven op video's

Vanmorgen stond de bus om 12.00 uur klaar om ons van naar het centrum van Shanghai te brengen. Shanghai is eenmoderne wereldstad met 22 miljoen inwoners en elk jaar komen er nog een paar miljoen bewoners bij. Vandaag een lekker zonnetje, dus ideaal weer voor een toerist uit europa die zelf als toeristische attractie wordt bekeken door de Chinezen.

Eindelijk gelegenheid om op eigen houtje de overweldigende Chinese cultuur te ontdekken. Op straat lopen en plots maakt een chinees voor uw voeten zijn neus leeg.

Straatjes waar zes dikke kippen in een kooitje van 40x40x40 cm wachten om langs de straatkant geslacht te worden, klaar terwijl u wacht. Varkenskoppen, stierenballen, palingen van twee meter. Alles naast elkaar in straatjes van amper drie meter breed. In de straatjes manoeuvreren ook nog eens allerlei merkwaardige voertuigen. Taxifietsen,geruisloze elektrische scooters en middeleeuwse karren met vierkante wielen. Heel veel fakeshops: winkeltjes van twee bij twee meter waar kooplui (soms slapend) proberen hun koopwaar te slijten. Chinezen staan bekend als handelslui, maar EJO leden kunnen dat nog beter. Lekker afdingen, no-no, weglopen en dan alsnog voor de helft van de prijs uw waar kopen geeft echt een goed gevoel. Het is een grote solden/uitverkoop, dus sla u slag was vandaag voor velen van ons het motto.

Het avondeten was vandaag niet groepsgewijs geregeld en iedereen heeft van de EJO organisatie geld meegekregen om zelf wat eten te kopen in de stad Shanghai. Dus voor sommigen eindelijk de kans om eens pizza te eten bij de pizzahut. Thee drinken volgens echte Chinese traditie. Of voor 5 euro Japans eten op de twintigste etage met en fantastisch uitzicht over de stad. Om 19.00 uur verzamelen bij de Bund. De Bund is de promenade die langs de rivier Huangpu loopt en de stad in tweeën deelt. Van hieruit een fantastischeskyline van het moderne Shanghai/Pudong zichtbaar, die we hebben gebruikt voor heel veel (groeps) foto's.

Op het moment dat dit verslag geschreven wordt zitten alle tachtig muzikale toptalenten uit Vlaanderen en Zuid-Nederland beneden in de hotelbar voor een bonte avond. De bonte avond is een avond vol variété. Van celloliedjes, Vlaamse volksliederen, ter plaatse gecomponeerde symfonieën over China, alles komt voorbij. Hoe dit vanavond zal eindigen leest u natuurlijk morgen weer in ons reisverslag. Het zal weer wel tot in de kleine uurtjes duren, slapen doen we thuis wel !

Morgen weer om zeven uur op, acht uur met de bus mee naar TV Tower (468 meter) Shanghai museum, fake Market, de bekendeChinese acrobatic show en dan morgen avond tien uur weer terug in het hotel. Poepoe, amai, nu snel maar eens naar de bonte avond beneden in het hotel, dus allen Ni hao

Dag 6: Het laatste concert

(Dit reisblog is wat later gepost dan normaal wegens slechte internetverbinding in het hotel)

Geschreven door Hannah Kruithof

Om zeven uur vanmorgen weerklonk in alle EJO oren het ondertussen vertrouwde telefoon gerinkel, gevolgd door een pittige Chinese ochtendgroet die bij allen net genoeg energie inblies voor een lange, maar onvergetelijke dag.

Na ons korte verblijf in het Grand Metro Hotel werden de koffers en instrumenten ingeladen en zochten wij allemaal – groepsgewijs - ons vaste plekje in de ondertussen al aardig versierde bussen. Het zou een lange rit worden van Nanjing naar Tjashi, waar we ‘s avonds verwacht werden voor ons laatste nieuwjaarsconcert. Gelukkig geldt ook hier in China de alom bekende middelbare school wet: de busmomenten zijn onmisbaar in een reis en zorgen voor de leukste herinneringen. Deze waarheid blijkt niet leeftijdsgebonden te zijn. Enkele bestuursleden konden het niet laten om in de ochtendzon te proosten op een succesvolle dag, campé!

Vier uur later kwam het Euregio orkest aan in Tjashi en werden de stokjes weer bovengehaald. We konden genieten van een lekker en gevarieerd Chinees middagmaal, omringd door een groot aquarium. Enkele orkestleden werden achtervolgd door grote vissen. Een nare gebeurtenis, maar onze eerste Chinese fans van de dag waren in ieder geval al binnen.

Vervolgens kregen we enkele uren de tijd om wat van de Chinese cultuur op te snuiven in het oude Tjashi, een klein centrum vol Chinese winkeltjes en kraampjes. De koopwaren varieerden van bellenblaaspistolen en puppy’s aan 50 Yen (= +- 6,5 euro) tot prachtige Chinese serviezen. Dat wordt dus thuis spannend afwachten welk souvenirtje uw EJO dochter/zoon/kleinkind/vriend het best bij u vond passen! Ook bleek dat sommige orkestleden zich hier al thuis beginnen te voelen. Er werd vlijtig onderhandeld met de verkopers en een enthousiaste musicus verscheen zelfs in Chinees pak.

Verzadigd met popcorn, thee of een gefrituurde X (vul willekeurig woord in), keerden we met tassen vol ‘made in China’-spulletjes naar de bussen. Op naar de volgende concertzaal. Onze slaperige oogjes werden gewekt door het prachtige zicht van de zaal waar we vanavond in zouden gaan spelen. Het orkest werd in de bloemetjes gezet, letterlijk. De helft van het podium was een bloemenbed. Gelukkig pasten we er net allemaal - groepsgewijs – op, gezellig. Na een korte repetitie brak het gevreesde moment aan: het avondeten. We kregen opnieuw heerlijke Macdonalds voorgeschoteld. Gelukkig waren er ook noodles voor zij die niet moedig genoeg waren voor een vierde bittere strijd met een hamburger.

Voor de laatste keer volgde het zenuwachtige dasgeknoop en jurkjesgegooi, en werden wij in ons paasbest warm – figuurlijk want het was ijskoud - onthaald door het gigantische publiek. Of het nu aan de adrenalineboost lag omdat het het laatste concert was, of aan de heerlijke pas gegeten flietjes,… Het werd een prach-tig laatste concert. Ik heb Hans nog nooit zo fier zien kijken als vanavond na de laatste noten van de Radetzky mars. Ook het publiek was (opnieuw) ontzettend enthousiast, niet alleen over de Chinese outfits van Hans en Liesbeth, maar ook om de muziek.

Na afloop van het slotconcert werden nog enkele groepsfoto’s genomen, om deze onvergetelijke avond (en reis) te vereeuwigen.

De concerten zijn gespeeld, onze butterfly lovers zijn voorgoed dood, maar het Euregio Jeugdorkest en zijn geweldige solisten zijn levendiger dan ooit. Er resten ons nog twee dagen in Shanghai om gezellig – u raadt het nooit: groepsgewijs – samen te zijn, de stad te ontdekken en na te genieten van de gespeelde muziek.

Aan allen die deze prachtige concertenreeks, deze onvergetelijke reis mogelijk maakten: “CHE CHE!” (DANK U WEL)

PS: Geerd doet de groetjes aan Hilde

Dag 5: de wallen zijn gearriveerd

(geschreven door Charlotte Oerlemans)

Dag 5 alweer, de tijd lijkt te vliegen.

Vandaag werden we onmogelijk vroeg onze bedjes uitgetrommeld om van ons laatste ontbijt van hotel Nanya te genieten. Vaarwel super fijne douches met mega douchekop, flatscreen tv's, pingpong ruimte en liefste personeel ever.

Om half 9 stapten we de bus in richting Nanjing, de oude hoofdstad van China met een inwonersaantal van tien miljoen. U leest het goed, dat zijn bijna evenveel mensen als er in heel België wonen. De busreis duurde vier uur, wat een mooie gelegenheid was voor een aantal onder ons om eens even goed bij te slapen. De ‘fietsbanden' hangen al onder de ogen ja. Nachtje half 5, half 9, 4 uur, dat tikt wel aan.

Aangekomen in Nanjing kregen we een lunch in het hotel. Dit personeel vond ik iets minder sociaal. Ik werd ongegeneerd uitgelachen omdat ik, laten we zeggen ietwat moeizaam met stokjes at. Geen fooi voor hun. Overigens was het eten wel heeerlijk!

Daarna zijn we - deze keer niet 'groepsgewijs' (balen voor Rinus)- naar een park gegaan waar je onder andere kon waterfietsen. Geen spannende verhalen daarover, er is niemand water gevallen of zo. (saai he...)

Even later mochten we weer de bus in, op naar de volgende concertzaal. Het concert verliep wederom naar wens, en ook dit publiek was erg enthousiast.

Ondertussen ligt iedereen in bed, totaal kapot. Morgen geven we in Shanghai ons laatste concert, waar we nog even gaan knallen.

Ook ik kruip snel onder de dekens! Ming-t'ièn djièn!

PS: Er zijn ook orkestleden die wel 8 uur per nacht slapen, dus aan alle moeders: maakt u zich geen zorgen.

Dag 4: Feestelijk het nieuwe jaar in

(geschreven door Jeroen Stubbe)

Ja, knallend was het wel gisteren, de thuiskomst in het Nanya Hotel, waar vuurwerk en een vreemd, chinees, champagneachtig aperitief ons samen met het nieuwe jaar opwachtten. Het orkest verzamelde zich groepsgewijs buiten, iedereen op zijn paasbest gekleed. Na het aftellen openden enkele Chinezen de feestelijkheden door het vuurwerk af te schieten, gevolgd door de kusjesdans der nieuwjaarswensen. Allen buiten verzameld, en nog immer mooi opgedost, bleek de ideale moment voor een groepsfoto.

Nadien moesten we ons naar de eetzaal begeven, alwaar onze teerbeminde voorzitter nogmaals zijn speechstem bovenhaalde. Aansluitend was het moment suprême van de avond aangebroken; in ons beste chinees, proostten we he tnieuwe jaar in met een welgemeende “kampé” (lees: Chinees voor cheers, wat letterlijk betekent; tot aan de bodem). Wat op die heilwens volgde was een ware verbroedering tussen leeftijden en nationaliteiten, wat tevens een uitgesproken moment was om nieuwe orkestleden wat beter te leren kennen. DJ Asselbergh zette de meute enthousiastelingen aan het dansen door middel van haar Ipod. Moge het feest beginnen!

Vreugde tierde weelderig, totdat Ome Rinus rond half drie roet in het eten kwam gooien door een einde te maken aan het oficiele feestgebeuren. Dit kon echter niet voordat er een ode aan Ans, orkestmama werd gebracht door bijna het voltallige orkest (met dank aan Bohemian Rhapsody van Queen). Enkele EJO-veteranen kregen echter niet genoeg van de feestelijkheden en vervolledigden de avond aan de hotelbar, wetende dat om zeven uur ’s ochtends, lokale tijd, het oud op nieuw was aan het thuisfront. Dit konden we natuurlijk niet aan ons laten voorbijgaan, heimwee hebbende personen die we zijn, ondanks dat we het niet meteen gaan toegeven. Conclusie: het was een zeer geslaagde avond/nacht.

Op 1 januari 2012 maakte de middagzon een einde aan mooie, doch veel te korte dromen. Maar geen nood, tijdens de busrit naar de concertlocatie in Shanghai, kon er duchtig verder geslapen worden.
Aangekomen in het Daning Great Theatre was het echter bittere ernst. Er kwam namelijk een kennerspubliek bestaande uit talloze hoge piefen uit China en prominente figuren van het conservatorium van Shanghai, die probeemloos 500 Yuan neertelden voor een kaartje op de beste plaatsen. Zo’n publiek verdient natuurlijk een first-class concert. Mevrouw Lee, een van de organisatoren, was alvast zeer tevreden en voor minder doet we het niet.

Tijdens het laatste werk kwam Hans traditiegetrouw in zijn rood, chinees ‘fraksken’ op, wat op veel bijslag van het publiek kon rekenen (lees: veel “oooh’s” en “aaah’s” en menig ander spontane Chinese kreten). Onder deze aanmoediging wensten we onze toeschouwers een gelukkig nieuwjaar toe, waarna onze dirigent de Radetzky Mars, het laatste stuk van de voorstelling, inzette.

Vlak na het concert kwamen verscheidene enthousiaste luisteraars richting podium om als dusdanig vereeuwigd te worden met het Euregio Jeugdorkest op een foto.

Al bij al een geslaagde dag na een fantastisch nieuwjaarsborrel. Er rest me slechts nog één boodschap het thuisfront: Shing jen hao!!

Dag 3: een reis tegen de klok...

(Geschreven door Lisenka Heijboer)

Een race tegen de klok…

Het begon allemaal gemoedelijk vanochtend met maar één wake up call en een bezoek aan het parelmuseum.

In het parelmuseum werd onze groep opnieuw opgedeeld in ‘bus 1’en ‘bus 2’ zodat we ‘georganiseerd’ de rondleiding konden volgen. Bus 1 had het geluk Lee Li als tolk te hebben waardoor we nu hebben geleerd dat ‘palels goed zijn als er poedel vanaf komt en dat je huid er wittel van woldt’. Na deze uitgebreide parelpresentatie werden we naar de museumwinkel geloosd die ongeveer vijf keer zo groot was als het museum. Velen hebben daar de nodige yuan uitgegeven om zoetwaterparels uit Suzhou voor familie en vrienden mee te nemen.

Romantisch toppunt van vandaag: Rinus kocht een parelketting voor Francien! Aaaaah!

Om 12 uur werden we weer in het hotel afgezet waar Rinus ons vertelde dat de ‘luns’ weer klaarstond en dat we om half 3 bij de bus moesten staan. Na de lunch begaven wij ons in grote getale naar de Carrefour om opnieuw vol afschuw kippenklauwen en varkenspoten te bewonderen.

Behalve deze dierlijke delicatessen hebben we tussen de snoepjes ook nog vacuüm verpakte kippenklauwen gevonden en tussen de zoutjes limoen, komkommer en Ice-tea smaak chips gevonden!

Terug in het hotel werd de concertkleding zorgvuldig ingepakt en zat het voltallige orkest inclusief instrumenten wederom op tijd in de bus om de anderhalf uur durende reis naar Nantong af te leggen. Onderweg vertelde René ons dat Nantong een van de snelst groeiende economieën van China is en dat er ongeveer 4 miljoen mensen wonen.

De reis duurde en duurde en uiteindelijk aangekomen in Nantong bleek dat we er een dikke 2 uur over gedaan hadden, hetgeen enige paniek veroorzaakte onder de rekenaars. Het concert van gisteren duurde 2 uur, vandaag zouden we hetzelfde programma spelen met een extra Chinees lied en een pauze. Om half 8 zou het spektakel beginnen dus dat zou betekenen dat we waarschijnlijk pas rond 10 uur in de bus zouden zitten en nooit op tijd terug in Suzhou zouden kunnen zijn!!

Als verassing had het bestuur samen met de begeleiders voor eten van de Chinese MacDonalds gezorgd om het leed wat te verzachten. Toch begon het concert misschien nog wat gespannen maar die spanning was er meteen uit door de overenthousiaste presentatoren en het uitbundige publiek. Hans werd eerst in het Chinees aangekondigd en daarna werd dat nog eens vertaald in het Engels als: Haans Cassela! Woldfamous conductol!! Het publiek werd gek en ik zweer dat ik een dame heb gezien die zich verslikte in haar popcorn toen Hans in vol ornaat opkwam. Toen het tijd was voor het vioolconcert was de spanning te snijden. De toeschouwers hadden haar foto al gezien op de enorme posters in de hal maar haar opkomst was toch wel een hoogtepunt. Onder een luid Ooh en Aah schreed Liesbeth in haar knalrood galagewaad naar het midden van het podium. Na de eerste noten die uit haar viool klonken begon het publiek te juichen en te klappen! ‘Libeet Baela ‘ had prachtig gespeeld volgens de presentatoren en aan het einde van het concert spraken zij de wens uit nog eens het lied ‘My Country’ te mogen horen. Al met al een geslaagd concert.

We zitten nu weer in de bus en ik bevind mij te midden van zingende orkestleden. De liederen die gezongen worden variëren van ‘stille nacht’ tot ‘Oeps I did it again’. Neemt u mij eventuele grammaticale fouten dus niet kwalijk want het is moeilijk concentreren wanneer naast mij ‘New York’ wordt ingezet inclusief backing vocals en de hele bups. Ik zal nu dan ook een einde maken om mij in de feestvreugde van het naderende Nieuwjaar, waarvan wij nog niet weten of het in de bus gevierd zal worden, te mengen.

Gelukkig Nieuwjaar vanuit China namens het Euregio Jeugdorkest!!!

Dag 2: Suzhou

(Geschreven door Eva Asselbergh)

Dag lieve, geduldige oudjes,

Hier zit ik dan, met een kop thee op de kamer terwijl al jullie lieve schatjes van het Chinese ontbijt genieten. Nu heb ik tijd om jullie te laten weten wat gisteren allemaal gebeurd is, en dat is veel.

We begonnen de dag met sightseeing in Yixing, de stad waar we ‘s avonds ook zouden optreden. We kwamen eerst aan bij een mooi park, waar een mooie Chinese toren boven de bomen uitkwam. Degenen die geen hoogtevrees hadden waagden zich helemaal naar boven, anderen gingen iets minder ver en trokken al sneller de rest van het park in. In dat park stonden een aantal mooie, kleurige tempeltjes, waar dat we ook wat foto`s van zullen tonen. We kregen onze tijd in het park, ‘neven tot rust komen' zeker voor het grote concert dat ons ‘s avonds te wachten stond?

Aan de ingang stonden een paar schattige verkopertjes die ons de meest knullige dingetjes probeerden te verkopen, en sommigen zijn hier voor gezwoegd. De Chinezen hebben nu eenmaal een hoog creatief gehalte en ze zijn al zo schattig knullig.

Vervolgens gingen we naar ‘Het Zijde-musem' waar we getrakteerd werden op een modeshow van enkele bevallige dames. Daarna kregen we de uitleg over hoe ze tot zo`n mooie zijden kleren en hoe maak je onderscheid tussen echt of vals zijde? Het was echt heel vet, echt elke stap werd getoond en we mochten ALLES aanraken; een paradijs dus voor nieuwsgierige kinderen zoals wij. Sommigen hebben zich zelfs gewaagd aan het eten van een rups - omdat het toch maar naar nootjes zou smaken, volgens de gids- en dat is niet iedereen even goed bevallen. De eerste happen gingen goed, hmm lekker, en toen de nasmaak.. Dan maar zoeken naar de dichtstbijzijnde plantenbak om het uit te spugen - handig in een land waar dat is toegelaten. Je kan natuurlijk geen zijde-museum bezoeken zonder ook in de winkel ervan te moeten rondhangen en zo veel mogelijk passen; zo kregen we Hans zelfs te zien in een aantal rode, Chinese jasjes, waarvan hij er ook een gekocht heeft voor het concert.

Daarna hup de bus terug in om weer eens wat Chinese specialiteiten te proeven. Je staat er echt versteld van hoeveel eten dat je krijgt bij elke maaltijd, en echt alles door elkaar (en niet in de volgorde die wij gewoon zijn!): groenten, fruit, cake, soep, dessert, vlees, ...

Jullie zijn natuurlijk ongeduldig naar ons 1e concert? De zaal was in ieder geval enorm, maar echt woooow! https://skydrive.live.com/redir.aspx?cid=ec31a6bbe08b3cdc&resid=EC31A6BBE08B3CDC!140&parid=EC31A6BBE08B3CDC!113

Iedereen had net 2 uur geslapen op de bus en sommigen waren al zo diep ingeslapen dat ze al bijna vergeten hadden dat we in China waren en als je dan zo`n giga gebouw ziet met HET SYMBOOL VAN DE OLYMPISCHE SPELEN ziet, gaat onze tikker wel even tekeer. Blijkbaar zijn met de vorige Olympische spelen daar de kampioenschappen ping-pong gespeeld - dat is toch al een hele eer om daar te spelen. Toch was het wel een raar gevoel om in een sportzaal te staan, waar het trouwens mega koud was wanneer de spotlights niet aanstonden. Die spotlights werden trouwens gemaakt door klimmende Chineesjes, boven ons hoofd, schattig toch die mensjes!

De repetitie ging uiteraard goed - klasse orkest he! Maar dan 'the moment we`ve all been waiting for': ik weet niet hoeveel volk er uiteindelijk was, maar het was wel wat. Het concert ging goed, waarbij ik ook een dikke proficiat wil wensen aan onze solisten! Je moet het maar durven! Wat wel vreemd was, was dat de Chinezen precies niet zo enthousiast leken? Maar dat waren ze blijkbaar wel: Rene en Ans wisten ons te vertellen dat Chinezen zonder geluid klappen en het niet gewoon zijn om recht te staan - dat verklaart het dan!

Na het concert werden we uitgenodigd om te gaan eten - in concertkleding - bij de burgemeester Yixing: wow, wat een eer! René kwam vier meisjes (Lisenka, Lotte, Charlotte en mijzelf) ook nog een beetje gek maken door te zeggen dat er vier meisjes - wij dus - mee aan tafel mochten bij de burgemeester, een private-meeting ofzoiets. Wij meeeega enthousiast en gillen! Hierbij wil ik René toch even bedanken voor die mooie illusie die hij ons gegeven heeft (haha!): we zaten uiteindelijk aan een gewone tafel. Na een aantal zeer interessante speeches, mochten we smullen van al het lekkers en gapen naar al het rare: haaienvinnensoep, een volledige gevulde kip - incluis kop -, kippepoten, gebakken eendenhuid, ...

We waren wel een paar uurtjes zoet, aangezien daarbij ook de Chinezen hun drinking skills lieten zien. Aan elke tafel kwamen ze langs om een glas rode wijn achterover te kappen, zelfs een speciale Chinese gewoonte - omhels elkaar en drink zo je glas in 1 keer op - werd door enkele uitgeprobeerd. Grappige mensen die Chinezen, hehe.

We waren pas tegen 2 uur terug in het hotel en iedereen viel in een diepe slaap, waardoor het verslag nu een dagje vertraging heeft.

Weet maar dat we enorm genieten en dat al jullie kneuzige kindjes jullie heel hard missen!

Kampe! (proost in het Chinees!)

Dag 1: Suzhou

(geschreven door: Charlotte Oerlemans)

NI HAO!
Na een lange reis is het Euregio Jeugdorkest eindelijk aangekomen in Shanghai!

Woensdagochtend om 12 uur vertrokken we vanuit Goirle richting Frankfurt Airport, waar we vervolgens om 8 uur het vliegtuig instapten. Tijdens de vlucht mochten we genieten van de film ‘Never Say Never' van onze grote vriend Justin Bieber.
Als vliegtuigmaaltijd mochten we kiezen uit 'lijst with beef ol lijst with fish'. Vooral fotograaf Piet Henrad heeft wel een keer of tien keer geroepen hoe lekker hij het vond. Ik denk dat hij voor ons allen heeft gesproken.

Eenmaal op het vliegveld in Shanghai aangekomen, raakten we even in schok omdat we dachten dat we aan werden gevallen door een kudde buffalo's. Steeds sneller wordende voetstappen en geschreeuw... Pas toen we ons (in slow motion, met grote ogen en zo) omdraaiden, bleken het de Chinese passagiers uit een ander vliegtuig te zijn die als een malle voor wilden dringen om maar zo snel mogelijk door de douane te kunnen komen. Wij als brave, in een rij wachtende, Vlamingen en Nederlanders, wisten niet wat we mee maakten. Iets wat me ook al op viel toen ik vorige week bij de Chinese ambassade in Den Haag was, waar ik toen als enige een nummertje trok: Chinezen zijn ombeschaamde voordringers.

Vervolgens mochten we nog twee uur de bus in, op weg naar het Nanya Hotel. We dachten dat nu we de vliegreis hadden overleefd, er niks meer kon gebeuren. Maar ineens begon het drama. Keizer koning admiraal Rinus Groenestein was kwijt! Gevolg: het hele orkest tranen met tuiten. Maar na een kwartier, (oh, het leek wel uren te duren!) was onze leider weer terug. Opluchting.

Om 7 uur deze avond kwamen we aan in het hotel, waar ons eerste dinner met stokjes te wachten stond. Wát we gegeten hebben weten we niet, maar misschien wíllen we dat ook niet weten.Geluuuukkig is er recht naast het hotel een hele grote carrefour, dus lieve ouders, wij verhongeren niet.

Foto's volgen snel!